چگونگی ایجاد گریه در زبان بدن سینما

چگونگی ایجاد گریه در زبان بدن سینما

زبان بدن سینما : اشک و گریه کردن بخش جدایی ناپذیری از سینما، و حتی تئاتر است. ایجاد کردن حس گریه در زبان بدن سینما ، نشان دهنده ی روش ادای کلمات است. یعنی اینکه کلمات قرار است به چه نحوه ای، به مخاطب منتقل شوند. شاید از بسیاری از کسانی که در حال ارائه دادن تست بازیگری، یا شروع یک نقش هستند شنیده باشید؛ که سخت ترین کار ممکن در لحظه، بروز احساسات در حالت بصری باشد. زیرا هر حالتی از اشک ریختن می تواند نشان دهنده ی مفهوم های مختلفی باشد. گریه کردن و حرکات بدن شدید نشان دهنده ی درد و رنج بسیار زیاد، و گاهی گریه ی آرام و بی صدا نشانه ی حزن و غم موجود در صحنه است. یا که ممکن است، این حالت نشان از اشک شوق و احساس خوشایندی باشد.

در نتیجه باید حس مناسب را در ابراز این احساسات تنها با گریه کردن و حرکات مربوط به آن انجام داد. مجموعه‌ای از مهارت ‌های یک بازیگر بدون توانایی گریه کردن، ناقص است. یک بازیگر باید در طراحی شخصیت خود، در زمان اجرا از هوش عاطفی ذهن خود استادانه استفاده کند؛ و احساسات حقیقی را مهار کرده تا شخصیت‌های قابل باوری را در زمان استفاده از زبان بدن سینما خلق کند.

 

اهمیت بروز احساسات در اجرای نقش

در حقیقت همه ی ما زندگی خود را با گریه شروع می‌کنیم. با این حال، به عنوان بازیگر، گریه کردن در روی صحنه یا جلوی دوربین، یک چالش غیرقابل ‌حل به نظر می ‌رسد. چالشی که می توان آن را رکن اصلی در زبان بدن سینما دانست. یکی از موانع بزرگ این است که تفکر ما، اشک را به نشانه ضعف تعریف کرده ‌است. در دنیایی که به طور فزاینده ‌ای خود را کنترل می‌کند، نگه داشتن احساسات خویش، نمایش آن‌ها را در پشت پرده مخفی و یا را دفن می‌کند. این حالت از بین بردن احساسات در مواقع مختلف باعث می شود؛ تا یک بازیگر در حین بازی کردن در نقش خود، و اجرای زبان بدن بازیگری‌اش، به مشکل برخورد کرده، و این کار را به عنوان یک حالت عادی تلقی نماید. با گذشت زمان، ابراز احساسات خام از طریق گریه کردن به امری بسیار خصوصی تبدیل می‌شود که اغلب ما نمی‌خواهیم آسیب‌پذیری خود را افشا کنیم. طبق گفته ی نویسنده ی معروف، الیزابت گیلبرت، می توان به خوبی به اهمیت این جلوه های بصری در روند اجرا پی برد. او می گوید: “بدون این وجود این احساس ما فقط شبیه به رباط ‌ها هستیم! ” و کدام بازیگر در کجای جهان می خواهد شبیه به رباط باشد؟

با این حال، وقتی که یک بازیگر تازه کار باشید، باز بودن امکان نمایش دادن و آسیب ‌پذیر بودن به همراه بروز احساسات و ارتباط عمیق با جهان شکل دیگری پیدا می کند. بنابراین، همدلی و تجلی گستاخانه احساسات حقیقی، مانند گریه کردن در زبان بدن سینما، جز ضروری و مهم اجرای نقش توسط یک بازیگر هستند. در این مطلب که تهیه کرده ایم؛ چند نکته وجود دارد که ممکن است به شما به عنوان یک بازیگر کمک کند، تا بهترین اجرا را روی صحنه یا جلوی دوربین برای گریه کردن از خود نشان دهید.

بازیگری و احساسات را زندگی کنید.

به لحاظ عاطفی، باید این مسئله را به صورت منطقی درک کنید؛ که یک شخصیت تا به چه حد درمانده شده است. آیا واقعا نیاز به گریه دارد یا باید حرکت دیگری را برگزیند؟ تخیل و همراهی با احساسات در لحظه و به صورت طبیعی، نکته ی مهمی است که برای اوضاع و احوال شخصیت به همراه خلق و خوی مربوط به آن، باید به تجلی اشک و گریه کردن در زبان بدن سینما بازیگر در حالت اجرای یک شخصیت، منجر شود. بنابراین، زندگی کردن به همراه احساسات مختلف عمیق از درون، تنها راهی است که خودتان را نیز به گریه می ‌اندازد. به شکلی دیگر می توان گفت که باید بازیگری و احساسات آن را زندگی کنید. تا زمانی که بتوانید خودتان را زندگی بازیگری وفق دهید، به همان نسبت می توانید امیدوار باشید که بروز تاثر، خوشحالی، غم و .. چندان سخت نباشد.

حافظه عاطفی خود را مهار کنید.

تقریبا هر فرد در لحظات ناامیدی و رنج عمیق، از احساس اشتیاق و یاس عمیق برخوردار است. این احساسات را می توان در زبان بدن سینما به عنوان پایه ترین اصول نام برد. در واقع تجربیات مربوط به حافظه عاطفی، به عنوان سوختی هستند که شما می‌توانید، از آن برای حرکت کردن در مسیر موفقیت شغل حرفه ای بازیگری خودتان، استفاده کنید.

موازات زندگی و جزئیات کاراکتری که در حال اجرای آن هستید، را رسم کرده و به اندازه کافی به آن متصل شوید؛ تا گریه کردن تبدیل به یک حالت حقیقی و طبیعی برایتان شود. شاید دیده باشید که بسیاری از بازیگران بزرگ و حرفه ای سینما می گویند، که شخصیتی که در حال بازی آن هستند، بخش مهمی از زندگی آنان شده است. این همان اصلی است، که باید برای زبان بدن سینما یک بازیگر به حرفه‌ای حقیقی تبدیل شود. یک تجربه عمیق و دردناک تنها چیزی است که می‌خواهد سد احساسات را شکسته و بازیگر را به . بطور خلاصه میتوان گفت که، شما باید مرز های احساساتتان را شکسته و رسما با آن ها زندگی کنید.

استفاده از یک کلمه یا جمله ی اندوهگین

یک راه برای اینکه خودتان را در یک کادر ذهنی خاص قرار دهید؛ تا در آن گریه به صورت طبیعی صورت بگیرد، استفاده از عبارت یا کلمه ای است، که باعث تحریک احساساتتان می شود. ممکن است که این جمله شبیه به این موارد باشد: “هیچ‌کس منو نمیخواد” یا اینکه، ” من به اندازه کافی برای کسی خوب یا مناسب نیستم؟”. و یا “هیچکس به من اهمیت نمی دهد!”. نکته‌ای که باید در این مورد به آن دقت کنید، این است که درک کنید که شما از تجربیات گذشته خود و کنترل کردن احساسات تان، به عنوان بخشی از زبان بدن سینما خود، استفاده می‌کنید. سپس باید یاد بگیرید که بعد از اجرای نقش از این احساسات جدا شوید. زیرا در یک بعد باقی نخواهید ماند؛ و ممکن است نیاز به ابزار احساسات دیگری باشد. نکته ی دومی که باید در این زمینه لحاظ شود، این است که انتخاب این جمله باید بتواند به خوبی شما را تحت تاثیر قرار دهد. حتی در این میان می توان به یادآوری یک مورد غم انگیز یا ناراحت کننده در زندگی نیز پناه برد. این مورد می تواند یک خاطره یا موضوع و یا اتفاق خاص باشد. اما باید توجه داشته باشید که باز هم بتوانید در زمان اجرای حرکات و زبان بدن سینما آنها را کنترل نمایید.

تنوع و زبان بدن سینما

همانطور که در ابتدا گفته شد، شکل گریه کردن و اشک ریختن چندان هم یکسان نیست، چون در هر لحظه و یا هر صحنه اوضاع مثل سابق نبوده و یا پیش نخواهد رفت. هر موقعیت نیازمند یک احساس خاص است. اگرچه گریه کردن و اجرای آن در زبان بدن سینما شکل کلی خود را دارد.

بطور مثال گریه کردن برای فوت کسی در یک صحنه ی خاص یکی از عزیزان، مثل گریه کردن در عروسی نیست. در نتیجه باید این نکات را به خوبی درک کنید. به زبان بدن سینما خود نگاه کنید، و هنگام گریه روی صحنه به آن دقت نمایید. به زبان ساده تر می توان گفت که باید بتوانید کلیه ی حواس خود را در هنگام اجرا و بروز دادن یک حس خاص به آن لحظه معطوف کنید؛ و طبق اصول گفته شده در این مطلب تا به اینجای کار، از آن استفاده نمایید.

برای مثال، ممکن است در یک فریم از ذهن، اندوه و ناراحتی باعث شود تا برخی از افراد رفتار و حرکات کودکانه ای را پیدا کنند. برخی دیگر می توانند مثل یک شخص بالغ غم خود را ابراز کنند. پس این تکنیک نیز بسته به اشخاص، تفاوت دارد. که باید آن را با توجه به شخصیت خود، در مقابل مخاطب به نمایش بگذارید. اگر احساس اندوه یا بیچارگی را احساس می‌کنید، می توانید مطمئن باشید که زبان بدن سینما شما، به طور خودکار دنبال خواهد شد.

جمع بندی نهایی

تکنیک‌ های سینمایی بیان شده موارد اصلی هستند، که باید به شما کمک کنند تا به آسانی و با نشانه های مربوط به هر صحنه گریه کنید. می توانید تا با تمرین های مکرر و روتین تلاش کنید، و همچنین محرک احساسی خود را گسترش دهید؛ تا به راحتی شما را به درون کادر ذهن هدایت کند. اگر هیچ یک از این کارها نتوانست تا به شما در بروز احساسات زبان بدن سینمایی‌تان کمک کند، روش‌های مصنوعی برای القای اشک نیز می تواند راهگشا باشد. اما مهارت یک بازیگر از آنجا مشخص می شود، تا بتواند بدون کمک از هیچ عنصر بیرونی دیگری، حرکات و احساسات همراه با آن را، بروز دهد.

در رابطه ی استفاده از گریه و اشک در زبان بدن سینما ، باید سعی کنید تا احساسات خود را مانند یک جستجوگر واقعی کاوش نمایید. این نکته را به خاطر داشته باشید که، هیچ بازیگری با بسته نگه داشتن توانایی های جسمی خود نمی تواند موفق شود. هم چنین توجه داشته باشید که، گریه کردن تنها راه بیان اندوه نیست. راه‌های دیگری برای بیان آن از طریق زبان بدن سینما وجود دارد. فقط سکوت و پوچی عمیقی که از حالات یا اعمال می‌گذرد، ممکن است همان اثر را نیز داشته باشد. در پایان این بازخورد مردم و تماشاچیان آن اثر است که می تواند در موفقیت آمیز بودن حرکاتتان شما را به مقصود نهایی برساند.

 

منبع:

www.entertainism.com

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *


CAPTCHA Image
Reload Image